Wat deed jij het afgelopen jaar?

Exact 1 jaar, zo lang zet kleine Nila ons huis hier al op stelten.

Exact 1 jaar geleden stonden Stijn, Fenn en ik voor de deur van een charmant rijtjeshuis in Dinteloord. Achter die deur liep Nila nog nietsvermoedend tussen 15 andere honden die een nieuwe thuis zochten. We wisten niet wat we konden verwachten, wat we moesten verwachten en vooral hoe het vanaf dan verder zou gaan.

We belden aan en werden binnengelaten door dezelfde enthousiaste vrouw die ik enkele dagen daarvoor uitgebreid aan de telefoon heb gehad. We liepen een stuk of 15 honden en nog wat katten tegemoet, maar eens we binnen waren had geen enkele van hen oog voor ons, of voor Fenn, behalve… Ja, je raadt het al, Nila. 

Nila was op slag verliefd op Fenn en die aandacht ging hem wel goed af. Samen hebben ze een uur of twee door de tuin en het huis gedarteld. Ze weken niet van elkaars zijde. Tot het moment dat het tijd was om naar huis te gaan.

Eén vraag die ons hele leven veranderde: Nemen jullie haar mee?

Euhm, wacht even … moeten we hier en nu beslissen?

Nee, dat hoefde niet, maar er waren nog kandidaten geïnteresseerd in Nila en met zo’n snoetje zou ze vast niet lang bij het opvanggezin blijven. We hebben nog eens een uur staan praten, wikken en wegen, kijkend naar Fenn en Nila die het zo geweldig hadden samen. Als je dat had gezien, had je exact dezelfde beslissing gemaakt als wij. Wat een liefde!

En zo geschiedde, op 18 november 2021 rond kwart voor 10 ’s avonds wandelde ik met Nila in mijn armen de woonkamer bij mijn mama binnen. Trots op ons nieuwe deel van de familie! (Maar onwetend over wat er ons te wachten stond.)

Nila’s verhaal bij ons kan ik in 4 grote blokken beschrijven:

Trying to hard Je kan uren en uren op het internet of in boeken lezen over een hond adopteren uit het buitenland. Allemaal goedbedoelde tips die je op weg helpen, maar oh wat heb ik veel tegenstrijdige dingen gelezen. Maar hé, als hondencoach en gedragstherapeut in opleiding begon ik met een plan. Ik had bedacht waar we naartoe wilden en had in stappen uitgezocht hoe we daar gingen geraken.

En ja, de eerste week ging dat geweldig. Wat was ik trots op Nila (en stiekem ook op mezelf omdat het eigenlijk best vlot liep). Tot week 2 en week 3 en week 4 en …Hell broke loose! Nila krijste alles bij elkaar, sliep hooguit 8 uur per dag (ja, nachten inclusief) en zocht telkens ruzie met Fenn. Is dit hoe ik me het had voorgesteld?

Alles wat ik probeerde leek niet te helpen. Hoe kan ik nu mijn eigen hond niet laten wennen aan een thuissituatie en een volwaardig deel van ons gezin laten worden?Zoals ze zeggen: niets zo moeilijk als je eigen hond opvoeden, zocht ik de hulp van een gedragstherapeut met ervaring met buitenlandse honden. Na een eerste kennismakingsgesprek en verschillende vervolggesprekken, had ik weer een helder beeld en een doel voor ogen. Zij staat nog steeds op speeddial voor een portie relativering, tips/trics en een schouderklopje!

Overprikkeling Stap 1: stop met alles, terug naar de basics! Veiligheid en vertrouwen. De eerste week dat Nila bij ons was, moest ze nog ontdooien en werd ze eigenlijk enkel maar meegezogen in ons dagelijks leven. Daardoor leek het alsof alles zomaar vanzelf ging. Eenmaal ze ontdooid was, kon haar hoofd niet mee met haar lijf en zorgde dit dus voor enorm veel stress.

We besloten om Nila 3 weken lang niet meer mee naar buiten te nemen, om de aangeboden prikkels te beperken. Haar behoeftes deed ze in de tuin, haar energielevel brachten we naar beneden met denkspelletjes en ze kreeg alle ruimte om op eigen tempo contact te zoeken, met ons, met Fenn. Maar het meest van al hebben we ingezet op slapen. Opeens sliep ze meer dan 20 uur per dag. Eindelijk vond ze het vertrouwen om haar nieuwe situatie al slapend te verwerken.

Steun van haar grote broer Kleine Nila, bang van de grote boze wereld, groeide zo ontzettend snel. En daarvoor is een grote ‘dankjewel’ op zijn plaats voor Fenn. Hij heeft de taak van grote broer heel serieus genomen en heeft zijn zus in alle fasen van haar ontdekkingstocht bijgestaan. Fenn voelde perfect aan wanneer Nila hem nodig had en kwam dan vakkundig zijn neus erbij steken. Als alles goed ging en Nila had vertrouwen, kon Fenn lekker chillen op zijn dekentje en haar ‘puppykuren’ aanschouwen. En zo gaat dat nog steeds, nu 1 jaar later. Lekker rug aan rug op hun kussen.

Humor en feest Wij lachen ons dagelijks een kriek met die griet! Nila heeft humor en ziet in alles een feestje. De enige manier om daar mee om te gaan is zelf er de humor van inzien. De eerste maanden was dat geen evidente opdracht, maar het lukte me steeds beter om de verwachtingen los te laten en te genieten van hoe het op dat moment gaat. 

En genieten doen we nog steeds. Telkens met vallen en opstaan, want na een jaar valt er blijkbaar nog steeds heel wat te ontdekken van die kleine meid in de grote wereld.

Als je helemaal tot het einde van mijn lovestory over Nila bent geraakt, heb ik nog 1 heel belangrijke tip voor je:

GENIET! Dit jaar is voorbij gevlogen. Blijf niet stilstaan bij wat moeilijker gaat of wat beter zou kunnen. Neem ze bij de hand en ga op zoek naar wat voor jou werkt. Geef aandacht aan de positieve momenten en maak er fantastische herinneringen van!

Lieve Nila, Happy Gotchaday! Dat je nog vele jaren ons leven op z’n kop mag zetten!

Liefs, Sarah