Als bezorgde dogmom van een beagle met elke allergie die een hond kan hebben (dat is ook weer niet waar, maar toch …), ben ik heel voorzichtig met wat ik voorschotel aan mijn honden. Voor wie Fenn’s verhaal niet kent, kort samengevat: oorontsteking, dierenarts, oorontsteking, dierenarts, oorontsteking, dierenarts; en ga zo maar door. Wij hebben vanalles gedaan, van dagelijks oren open leggen (nog net niet met een wasknijper vastgepind op zijn hoofd 😉), over hypoallergeen dierenartsvoeding, naar accupunctuur. Zijn eerste levensjaar ongeveer elke twee maanden, ondertussen, na 7 jaar, heeft hij zo 2x per jaar last van het begin van een oorontsteking, wat met de nodige TLC na enkele dagen weg gaat en niet uitgroeit tot een volwaardige ontsteking. Hip Hoi! Wat is dat een vooruitgang!
Qua voeding was het een serieuze rollercoaster.
De brokken die Fenn van de fokker mee had gekregen, waren blijkbaar een match, maar na 6 maanden moest hij er niets meer van weten. Zo stond er nog een kilo of 10 in de kast, beagles eten alles toch? Nah, dacht het niet! Dan maar weer op zoek naar een brok die hij wel lekker vindt. 7 jaar geleden wist ik echt nog niet van voeding voor honden, of honden in het algemeen, dus aanvaardde ik alle hulp uit de dierenspeciaalzaak. Wat ik wel wist, was dat ik mijn hond geen brok ging voorschotelen waar meer vulling dan voeding in zat, maar ja, hoe lees je zo’n etiket?
Verschillende maanden, bijna 2 jaar, gingen voorbij zonder echt een brok te vinden waarvan ik dacht ‘ja, dit is em!’. Helaas merkten we ook aan Fenn dat de meeste brokken echt geen succes waren. De oorontstekingen bleven zich op dezelfde frequentie aanbieden en werden ook alleen maar heviger. Wat nu?
Ik las en hoorde veel over vers vlees. Iets wat bij honden met grote voedselproblemen een oplossing kan zijn. Kan, want ja, ook dat is weer heel individueel. Toch eens even bij de dierenarts voorleggen, dacht ik. ‘Vers vlees? Voor een gezelschapsdier? Dat is alleen voor werkhonden, daar zit veel te veel eiwit in en geeft dus te veel energie. Met als gevolg, dikke hond.’ Niet meteen het antwoord dat ik had willen horen en ik had ook echt geen antwoord terug. Zijn mening was duidelijk, mijn vraagtekens werden alleen maar groter. Iets in de artikels die ik las, hadden me getriggerd. Ik wilde weten waarom ze rauwe voeding aanraden.
Twee grote redenen waarom.
Daar hou ik het bij, ik ben geen voedingsdeskundige.
Honden zijn carnivoren. Gezien de meesten echt alles eten wat je hen voorschotelt, wordt er vaak gedacht dat het omnivoren zijn. Maar hun fysieke bouw en spijsvertering is daar niet aan aangepast. Puur biologisch zijn het dus effectief carnivoren. Side note, carnivoren van het opportunistische type, want ja ik weet ook wel dat heel wat honden echt alles eten wat ze maar kunnen ratten, en dat is altijd al zo geweest. De eerste wolf die in de buurt kwam van de eerste menselijke nederzettingen had snel door dat die afvalhopen hem heel wat energie konden besparen.
Voor het maken van brokken en blikvoer, wordt de voeding verhit. Verhitting zorgt ervoor dat er heel wat afvalstoffen ontstaan. Afvalstoffen die dus mee in het lichaam van je hond terechtkomen als hij zijn bakje leeg smikkelt. Je eigen lichaamsprocessen zorgen ook voor afvalstoffen die het moet zien kwijt te geraken. Lichamen die perfect werken, zullen geen last ondervinden van die extra afvalstoffen. Lichamen die hier en daar toch moeite hebben met het verwerkt krijgen van bepaalde prikkels, zullen veel harder moeten werken om alles buiten te krijgen.
Ik weet genoeg. Alle ja, voldoende om als bezorgde dogmom de keuze te maken en over te schakelen op vers vlees. En nu? Er zijn zo veel verschillende manieren; denk maar aan KVV compleet, KVV waarbij je moet afwisselen om compleet te zijn, BARF waarbij je uittelt hoeveel je hond van elk onderdeel moet hebben, …
BARF, dat gaat me een stapje te ver. Daar moet je je echt in verdiepen en weten waar je mee bezig bent. Mijn onzekere ik zag dat niet zitten, wat als ik mijn hond dan alsnog de foute voeding en/of hoeveelheden geef? Dan maar KVV. De versie waarbij je dagelijks van diersoort afwisselt om zo compleet mogelijk te voeren. Dat kan ik wel, dacht ik dan.
Vol goede moed begonnen we eraan.
Twee tot drie maanden kon het duren voordat we verandering zagen. Ik mocht zeggen, daar hebben ze gelijk in. De eerste maanden leek Fenn gewoon zijn Fennige zelfs te zijn. Hongerig, dat wel, want ja zo van dat vlees met bloed, heerlijk vond hij het. Pas na 3 à 4 maanden begonnen we verandering te zien. Maar eerlijk, een verandering die we niet hadden verwacht. Van bang, timide, (bijna uitgepuberd) stresskonijn veranderde Fenn in een zelfverzekerde, nieuwsgierige, vrolijke beagle die zijn energie teruggevonden had. Alleen daarvoor was ik al blij dat we overgeschakeld waren.
Maar helaas, de oorontstekingen bleven toch komen. Niet meer tweemaandelijks, eerder bij elke seizoenswisseling, zo’n 4 keer op een jaar. Dus toch nog niet het gehoopte effect. Wat deze we verkeerd?
Lezen, opzoeken, lezen, rondbellen, navragen,… Blijkbaar is niet elke diersoort goed voor elke hond. Een hond die snel ontstekingen maakt is niet gebaad bij dezelfde soort voeding als een hond die bijvoorbeeld snel last heeft van zijn urinewegen. Achteraf klinkt alles logisch natuurlijk!
Via Instagram ontmoette ik Shiela van Sheltiespiegel. Zij meet via een biotensor sessie uit welke soorten voeding oké zijn voor je hond en welke niet. Achteraf krijg je dan een uitgebreid verslag met een lijst van voedingsmiddelen (groenten, fruit, koolhydraten, gluten, …) en merken van snacks, brok en vlees waar je hond wel of niet gebaad bij is.
Oh ja, ik zei in het begin dat wij een beagle hebben die bijna elke vorm van allergie heeft die je je maar kan bedenken? Wel, uit de test blijkt dat Fenn gevoelig is voor ongeveer de helft van de groeten en fruitsoort die we in België en Nederland kunnen krijgen, dat hij qua omgevingsallergieën positief (yeah right) scoort op hooikoorst, shampoo, antibiotica, bloemen, planten, vlooien en ga zo maar door.
Kan je overal rekening mee houden?
Helaas niet. Op vlooien heb je niets te zeggen, een beagle steekt zijn neus graag in alle planten en bloemen die hij tegenkomt en als het pollenseizoen begint zitten zowel mijn man als mijn hond te proesten. Wat ik wel geleerd heb is dat je met de juiste voeding al een heel eind komt. Als het lichaam zich niet moet bezighouden met het opkuisen van ‘problemen’ veroorzaakt door voeding, heeft het veel meer energie om te kunnen vechten tegen de indringers die de allergieën triggeren.
Sinds we ons zijn beginnen toespitsen op het voeren van enkel die vleessoorten die echt goed zijn voor Fenn en alle zaken zijn beginnen bannen die in de lijst naar voor kwamen als allergietriggers, heeft Fenn hele grote stappen gemaakt.
Is alles helemaal opgelost? Nee. Dat zal ook nooit het geval zijn. Hij blijft een gevoelig lijf hebben. Maar als je van tweemaandelijkse dierenartsbezoekjes met enorm veel pijn kan overgaan naar al een jaar geen voet meer binnen te hebben gezet bij de dierenarts, dan vind ik dat meer dat een feestje waard!
Heb je vragen over de voeding van je eigen hond? Ik kijk graag eens mee, vanuit mijn eigen ervaring. Is er meer aan de hand en heb je echt deskundig advies nodig? Dat laat ik graag over aan de echte experten. Laat het me weten, ik wijs je graag in de juiste richting.
コメント