top of page

Castratie, to do or not to do?

Foto van schrijver: Sarah Van NuffelenSarah Van Nuffelen



Castratie is een gevoelig thema en dat bleek maar weer eens toen dit tijdens de opleiding ‘Hondentrainer’ aan bod kwam. De gemoederen laaiden hoog op. Er zijn voor- en tegenstanders. Die zullen er altijd zijn. Maar waarom blijft dit zo’n felbesproken onderwerp?


Ook wij kregen bij de jaarlijkse check op 1 jaar van de dierenarts de volgende vraag voorgelegd: ‘Wanneer laat je Fenn castreren?’ Mijn nekharen schoten rechtop. Mijn hond is perfect gezond, waarom zou ik ingrijpen?


Ik ben altijd van mening geweest dat, net zoals bij mensen, alle delen van een dier een functie hebben. Dat is niet enkel mijn mening, dat is ook gewoon een feit en wetenschappelijk bewezen. Dus waarom zou je ingrijpen op functies die een hond weldegelijk nodig heeft om te functioneren?


Gezien ik een reu heb rondlopen, gaat ook het onderstaand voorbeeld daarover. Mijn kennis over teven gaat niet ver genoeg om advies te geven. Heb je daar vragen rond, zoek ik met alle plezier mee naar gerichte informatie of personen die je verder kunnen helpen.


Er is online heel wat te vinden over castreren, de redenen en de gevolgen. Daarom wil ik er hier ook niet te veel tijd aan spenderen. Ik wil vooral een positief verhaal vertellen over twijfels, angst en een happy hond.

Achtergrondinformatie kan je vinden op: 


Onze Fenn werd in april 2019 4 jaar, niet gecastreerd en een vrolijke hond. Ja, ik zie mijn hond graag, en zoals je weet, liefde maakt blind dus merk je veranderingen niet altijd op.Het laatste jaar werd Fenn wilder, steviger en meer vastberaden. Zijn opwindingsniveau bleef toenemen en was eigenlijk niet echt meer in staat om op een rustige manier kennis te maken met andere honden. En dat bleek nog maar weer eens toen hij een paar dagen ging spelen bij de opvang. Hij vond zijn plaats niet in de groep, zonderde zich af en wanneer hij speelde was dit wild, fel en met veel stresssignalen tijdens en nadien. 


Er werd veel gepraat, mijn twijfels en angsten waren nog steeds dezelfde. Ik wil de rust in huis met onze andere intacte reu niet verstoren en wat met alle gevaren voor zijn gezondheid?

Omdat toch ook de mentale gezondheid van mijn hond een grote rol speelt, maakte ik een afspraak met onze dierenarts.

Haar eerste reactie was duidelijk: voor fel spel, en moeilijk sociale interactie wordt er niet gecastreerd. Training kan hierbij helpen. De nadelen van castratie zijn zwaarder dan het gedrag dat zich stelt. Maar na diepgaandere vragen, zoals wat bij spel thuis, bij plassen, bij wandelingen aan de lijn, etc, werd erg duidelijk dat Fenn’s opwindingsniveau steeds meer en meer steeg, tot zo fel dat hij geen moment rust meer heeft in zijn hoofd. Een stresslevel dat ook op fysisch vlak nadelen teweegbrengt. Dus niet castreren zou ook nadelig zijn. We zaten in dubio.


Toch besloten we het te doen. Chemisch weliswaar. Omdat we bij Fenn op heel specifieke vlakken verlichting willen zien en niet 100% zeker zijn dat een vermindering van testosteron weldegelijk daarbij zou helpen.  Dus een grote naald, een implantaat en een 6 maanden testperiode.


We werden gewaarschuwd. De eerste 6 weken kan het gedrag veel feller tot uiting komen, gezien zo’n implantaat werkt met een hoge dosis hormoon om de interne productie stil te leggen. Maar aan Fenn was niets te zien. Zou het voor niets geweest zijn?


Twee maanden later werd me duidelijk dat het toch wel iets deed. Fenn was rustiger op wandeling. Zijn neus kwam vaker van de grond, was minder gefocust, hij gaf ons meer aandacht en bloeide open van de bevestiging dat hij het fantastisch deed. Aan de andere kant van de lijn liep een ontspannen hond die genoot van geurtjes, maar die begreep dat de geur hem geen kwaad ging doen.


Begin juli kwam de echte test, de reden waarom we aan castratie dachten, de opvang.  Met een bang hartje zette ik Fenn af, hopend op een wonder, maar al blij met enige verbetering. En wat bleek, hij deed het fantastisch. Zijn staart wiegde rustig heen en weer, vertoonde geen spanning en mengde zich in de groep, zonder ophef te maken. Zijn spel was vriendelijk en wanneer het teveel werd, nam hij zelf een pauze en gaf duidelijk aan wat hij fijn vond en wat niet. 

Mijn hart liep over van trots toen ik de filmpjes zag. Op sociaal vlak een hele andere hond.


Onze twijfels en angsten maken plaats voor trots en enthousiasme. We zijn er nog lang niet, er is nog een hele weg van training nodig om op een sociale manier elke hond te kunnen passeren, maar wat ik nu zie, maakt me ontzettend blij. Een hond die vatbaar is voor training, het plezier teruggevonden heeft en helemaal opbloeit wanneer hij mag spelen met andere honden. En thuis veranderde er niets, hij blijft de eeuwige knuffelaar die zijn intacte ‘broer’ graag ziet. Op geen enkel moment was er sprake van strijd of ongenoegen tussen die twee.


Na de periode van de chemische castratie gaan we opnieuw in overleg met de dierenarts. Als de positieve resultaten blijven, zal Fenn binnenkort hoogstwaarschijnlijk als gecastreerde reu door het leven gaan.


Mijn conclusie blijft grotendeels hetzelfde, maar heeft een extra regel bijgekregen.Kijk naar je hond! Een fysiek en mentaal gezonde hond kan perfect intact blijven. 

  • Wanneer fysieke problemen spelen, neem de raad van je dierenarts serieus. 

  • Wannner mentale problemen spelen, zoek uit vanwaar het komt. 


Training kan daarbij een heel goed hulpmiddel zijn. Noteer waar het misloopt en laat zowel een dierenarts als een trainer/gedragstherapeut de situatie van een afstand bekijken. 

Als er voldoende aandacht en tijd geïnvesteerd is, maar de resultaten blijven uit, dan kan castratie overwogen worden. Zie het niet als enig alternatief voor ongewenst gedrag, maar als hulpmiddel om de mentale gezondheid van je hond te ondersteunen. Want ook dat speelt mee bij een lang, gezond leven.

0 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

コメント


bottom of page