top of page

‘Die is wel erg verwend hé! Hij krijgt zelfs koekjes door niets te doen.’

Foto van schrijver: Sarah Van NuffelenSarah Van Nuffelen

Je kent je buurt door je hond. Hondennamen, makkelijk, die baasjes daarentegen. Ik pleit schuldig, daar ben ik heel slecht in. Ik ben heus niet de enige? En toch heb ik het gevoel dat ik de buurt ken. We praten vaak, (stiekem) dankzij de honden.

Eens een trainer, altijd een trainer?

Ik stap mijn huis niet uit zonder beloningstasje en clicker. Fenn doet het geweldig, je hoort me niet klagen. Maar ervaringen uit zijn ‘jeugd’, not so long ago, zorgen ervoor dat hij soms wel erg onzeker uit de hoek kan komen. Of het nu de vuilcontainer is die niet op zijn plek staat, een gezin met kinderen dat met veel enthousiasme voorbij loopt of een hond die ook even zijn wandeling maakt met het baasje. De ene keer loopt Fenn erlangs alsof het niets is, de andere keer ontwaakt het ‘monster’ in hem en moet de hele buurt het gehoord hebben.

Als iemand me vraagt waarom ik zelfs voor een ommetje helemaal gepakt en gezakt de deur uit ga: wel daarvoor dus. Elk moment kan ervoor zorgen dat Fenn zich onzeker voelt. Ik wil dus elk moment kunnen ondersteunen.

En dat deed ik ook, toen, die ochtend.

Fenn en ik vertrokken voor een heerlijk frisse ochtend wandeling. Hoewel, ochtend, het was niet zo heel erg vroeg. Fenn heeft een klein ochtend humeur en moet echt even wakker worden voor we erop uit kunnen trekken. Maar hij had er zin in, dat was duidelijk. Fenn’s neus achterna, liepen we bijna een uur door de velden. Heerlijk om zo wakker te worden toch?

Regelmatig keek Fenn even op om te checken of ik nog mee was. Hij kan soms zo opgeslokt worden in de ochtendgeurtjes op straat. Dus als hij incheckt, mag hij daar uitvoerig voor beloond worden. Zo blijft het snuffelen en ‘samen op wandel zijn’ mooi in balans.

Dat belonen hoeft trouwens niet telkens met koekjes. Een enthousiaste ‘knap hoor’ of een knipoog kunnen ook al helpen. Voor Fenn toch. Hij kent het ondertussen al. We werken er al vijf jaar lang aan. Het is gestart met clickers en koekjes. Dat heeft een hele tijd geduurd en dat doe ik nu nog wel eens om gekend gewenst gedrag af en toe een flink in de verf te zetten.

We zijn die ochtend heel wat honden gepasseerd. Bij de ene ging dat erg vlot, de andere zorgde voor wat meer onzekerheid. Toch verliepen alle passages rustig en konden we onze weg weer verder zetten.

Maar toen …

Bijna op het einde van onze wandeling zag ik de buurman met zijn nieuwe puppy-puber de straat uitkomen. Fenn kent die hond, een lieve Shih tzu van een half jaar oud ongeveer. Vol leven en onbezorgd, heerlijk!

Van op een afstand, weliswaar. Fenn heeft totaal geen boodschap aan dat druk gedoe en vermijd liever alle contact. Aangezien hij recht op ons afliep, nam ik Fenn even mee naar de kant van de straat (in onze wijk loop je gewoon midden op straat, voetpaden bestaat er niet :D). Ik zag zijn staart verstijven en hij focuste zich harder dan normaal op die hond. Tijd om in te grijpen. Een rustige, maar enthousiaste ‘kijk eens hier’ zorgde ervoor dat Fenn zijn focus verlegde naar mij. Oef, ik was op tijd. Met en click gaf ik aan dat ik graag zou hebben dat hij zijn aandacht bij mij hield. Die heerlijk ruikende koekjes zullen er ook wel iets voor tussen zitten.

De buurman naderde en Fenn keek af en toe eens naar dat springend wit bolletjes wol aan de andere kant van de lijn. Zijn staart, kaarsrecht omhoog, zonder beweging, verklapte dat het toch echt wel te spannend was. Hoe dichter de buurman kwam, hoe lastiger het werd voor Fenn om weg te kijken. Hij nam nog wel beloningen aan, maar dat werd steeds minder enthousiast.

Wat de buurman zag was een beagle die stokstijf bleef staan, af en toe eens naar mij keek en daar koekjes voor kreeg. Zijn reactie hoor ik vaak: ‘Hij doet niets en toch krijgt hij koekjes, wat een verwende hond.’

In die zin zit het hem juist. Hij doet niets.

Wat was ik ontzettend trots op Fenn dat hij stilstond, aan een ontspannen lijn, en helemaal niets deed. Ok ja, hij was gespannen en die situatie had niet veel langer mogen duren, maar hij kon regelmatig zijn blik afwenden en was nog ontvankelijk voor beloningen. Een groot succesmoment!

Eenmaal gepasseerd, schudde Fenn alle stress van zich af en kwam hij breed kwispelend om bevestiging vragen. Even helemaal in dat moment, samen, genieten van een grote overwinning. Dit vroeg om een jackpot, een handvol beloningsbrokjes zoeken in het gras.

Had jij laatst ook een succesmoment, waar je glunderde van trots?Ik ben benieuwd! Laat gerust een reactie achter.

2 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Kommentare


bottom of page